Yine bir Michael Ende, yine güzel satırlar yorumu. Maceraya bu kez küçük bir kız çocuğu ile dalıyoruz. Momo adındaki bu küçük kız çocuğu bir gün bir kente gelir. Ne kendisi ne ailesi hakkında bir bilgimiz yok. Kimsesiz, tek başına öylece kente gelen bu kız çocuğu önce kentte yaşayanların dikkatini çeker ve onu hemen benimserler. Kentin eski zamanlarından kalma amfitiyatorda Momo'ya yaşayabileceği küçük bir oda hazırlanır. Momo'yu kent sakinlerinin böyle kısa sürede benimsemesinin nedeni çok az insanın başarabildiği bir şeyin âlâsını yapabiliyor olmasıdır: Dinlemek. "Momo, karşısındakileri aptal insanların bile aklına parlak düşünceler getirecek şekilde dinlerdi."
Gel zaman git zaman Momo'nun bir şeyler anlatmak, dertlerini paylaşmak isteyip gelen bir sürü arkadaşı olur. Kentteki herkes mutlaka Momo'yu ziyaret eder, hattâ bu durum zamanla kent halkı içerisinde bir deyime bile dönüşür.
Momo kitabın başında tam olarak yüz iki yaşında olduğunu söylese de kitapta biz okuyuculara yansıtılan on iki on üç yaşındaki bir kız figürü. Momo'nun kente gelmeden önceki yaşamı o kadar havada ki, açıkçası kitabın sonunda bu "yüz iki"nin gerçeklik payı mı olacak diye beklemedim değil. Fakat böyle bir açıklama yapılmıyor. Kitap sadece Momo'nun kente gelmesinden sonrasını işlemiş.
Momo kentteki yetişkin herkesi çok seviyor olsa da onun bir yetişkin olmadığı anlaşılıyor. Yaşıtları olan çocuklar onun yanında oynanan oyunlarda öyle yaratıcı ve öyle istekli oluyorlar ki, bu da Momo'nun bir diğer özelliği: Hayalleri gerçekliğe yaklaştırmak.
Fakat...
